Ik heb pas op mijn 33e mijn rijbewijs gehaald. Mijn officiële excuus was altijd dat de noodzaak er niet was: ik woonde in het centrum van Amsterdam en bewoog me toch vrijwel uitsluitend binnen een 1km radius van mijn huis. Maar stiekem vond ik het gewoon doodeng. Uiteindelijk heb ik gewacht toen ik een kind had en 7 maanden zwanger was van de tweede. Toen moest ik wel. Wonder boven wonder haalde ik mijn rijbewijs in één keer.
Dun langs de benen
Maar ja, toen moest ik dus de weg op. Aanvankelijk liep het me elke keer als ik moest rijden dun langs de benen. Ik kon het idee maar niet van me afschudden dat ik me feitelijk in een death machine op wielen bevond. Ik stelde me elke keer als ik de auto instapte voor dat ik misschien wel een verschrikkelijk ongeluk zou veroorzaken. Het hele idee van mijn rijbewijs halen was dat het me meer vrijheid zou geven. Maar ik voelde me juist heel erg onvrij, een gevangene van mijn eigen angsten. Toen heb ik het besluit genomen om zo vaak mogelijk te gaan rijden, of ik nou jeukende uitslag kreeg van de stress of niet. Korte stukken, lange stukken, over de snelweg, in het donker en door de stromende regen. Ik heb twee keer schade gereden (sorry nog daarvoor) en er hebben regelmatig mensen naar me geschreeuwd en obscene gebaren naar me gemaakt. Maar dankzij deze ervaringen ben ik een betere chauffeur geworden en vind ik het nu zelfs leuk om te rijden. Ik ben misschien geen Max Verstappen maar ik kan veilig van A naar B komen.
Bang om te parkeren
Alleen, ik ben nog steeds bang om te parkeren. Ik word dood nerveus als ik weet dat ik ergens heen moet waar ik nog nooit ben geweest en ik niet weet wat de parkeer situatie daar gaat zijn. Mijn idee van de hel is tot in de eeuwigheid te moeten fileparkeren. Achteruit inparkeren vind ik ook geen pretje. En dus heb ik het de afgelopen twee jaar vermeden: ik rij desnoods een half uur rondjes tot ik een plekje vind waar ik hem vooruit in kan rijden. Even speelde ik met het idee om me erbij neer te leggen dat ik gewoon geen goeie parkeerder ben en het daarbij te laten. Maar het begint toch te jeuken.
Proberen is winnen
Ik geloof er namelijk in dat proberen, winnen is. Laatst zag ik een interview met actrice en activiste Jameela Jamil, die uitstekend verwoordt waarom het altijd de moeite waard is om iets te proberen wat je eng vindt. De reden waarom ik niet goed kan parkeren is heel simpel: omdat ik het niet vaak genoeg heb geprobeerd. Toegegeven: het is ook akelig als je in een drukke straat aan het stuntelen bent met twee zeurende kinderen op de achterbank (“mama, gaan we nog parkeeereeeeen?”) en het klamme angstzweet op je rug. En met ongeduldige mensen achter je die waarschijnlijk ontzettend over je aan het oordelen zijn, dat je “typisch” zo’n vrouw bent die niet kan parkeren.
Fuck ‘em
Ik hoor veel vaker van vrouwen dat ze het eng vinden om te rijden of te parkeren dan van mannen. Ik durf niet met zekerheid te zeggen hoe dat komt maar ik denk dat het er zeker iets mee te maken heeft dat vrouwen minder dan mannen worden aangemoedigd om gewoon iets te proberen en vooral: te falen. De twee gaan namelijk hand in hand. En ook om schijt te hebben aan mensen die daar iets van vinden. Ik zeg: fuck ‘em. De mensen die niet falen zijn namelijk de mensen die nooit iets proberen. En daar wil ik niet bij horen.
Deze column verscheen oorspronkelijk op Glamour.nl
